Любов не омана
Аж доки людину

журба не поглине,

Що досить обману,

Болюча, як рана,

В незнане стежина.

Шляхи, що єднали

І долі зламали,

Захочеться знову

назвати любов”ю:

Любов не омана.

Як в ночі зимові

Вогонь у камині,

Незрима віола

Звучить божевільно.

Зітхає і молить,

і тужить, як я,

Беззвучна віола -

любов то моя.

Láska není omyl

Dokud je člověk sám
vydán svým trampotám,
tu každou chvíli
se v něčem mýlí
a neví kudy kam.

Než ujde svých sto mil,
nežli jej osud zlomil,
též se mu zachce
mít druha v lásce:
Láska není omyl.

Když za zimních nocí
v mých kamnech oheň plápolá,
zní šálivou mocí
neviditelná viola.

Zní, doznívá, pláče,
touží, jak toužívám já,
nástroj bez hráče,
ten nástroj, to je láska má.