Запах м'яти чути над водою,

очеретові суцвіття колихають,

рань рожева і вода поволі

очерет хитає, м’ята овіває.

Я тоді не відав, що цим травам

по літах рядками віршів стати,

і ці квіти здалеку позвали,

замість квітом у воді лишатись.

Я не відав, що мені з бідою

для живого світу слів шукати,

я не відав, хто схилявся над водою,

потім мусить довгий час страждати.

Тільки відав я, що в очерету

є міцні високі довгі стебла,

з них легкі й тонкі я сплів тенета,

але в них ловитиму даремно.

Добрий Боже моїх літ хлопчачих,

Боже із мого ясного світу!

Чи ще випаде в моїм житті вдихати

біля ставу аромати м’яти?

Чи то завжди так, що все найкраще

стане словом, вирваним у плачу,

очерет, той очерет звичайний

я ніколи більше не побачу?

Sitowie

Wonna mięta nad wodą pachniała,
kołysały się kępki sitowia,
Brzask różowiał i woda wiała,
wiew sitowie i miętę owiał.

Nie wiedziałem wtedy, że te zioła
będą w wierszach słowami po latach
i że kwiaty z daleka po imieniu przywołam,
zamiast leżeć zwyczajnie nad wodą na kwiatach.

Nie wiedziałem, że się będę tak męczył,
słów szukając dla żywego świata,
nie wiedziałem, że gdy się tak nad wodą klęczy,
to potem trzeba cierpieć długie lata.

Wiedziałem tylko, że w sitowiu
są prężne, wiotkie i długie włókienka,
że z nich splotę siatkę leciutką i cienką,
którą nic nie będę łowił.

Boże dobry moich lat chłopięcych,
moich jasnych świtów Boże święty!
Czy już w życiu nie będzie więcej
pachnącej nad stawem mięty?

Czy to już tak zawsze ze wszystkiego
będę słowa wyrywał w rozpaczy,
i sitowia, sitowia zwyczajnego
nigdy już zwyczajnie nie zobaczę?